Maar kan het kwaad, om met gezwinde spoed, niet die van een haas, maar bijvoorbeeld die van een konijn, ergens vliegensvlug, als de raven, voor mijn part als de kippen, toch haasje repje bij te zijn?
Nederland is een mooi en rijk land. Met verschillende mensen, maar ook met grote verschillen. Voor mij is het belangrijk dat we aan een samenleving werken waar iedereen gelijke kansen heeft. Niet omdat alle mensen hetzelfde moeten zijn, maar wel omdat álle Nederlanders recht hebben op loon naar werken en een eerlijke kans om het beste van het leven te maken.
Dat vraagt om politiek die niet wegkijkt van grote verschillen, maar juist om politiek die deze verschillen wil aanpakken.
Twee op drie Nederlanders vinden het logisch dat miljonairs wat extra belasting betalen zodat de lasten voor lage- en middeninkomens omlaag kunnen. Voor hen is het heel logisch dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Zij vinden het juist onlogisch dat de belasting op grote vermogens en grote winsten steeds verlaagd is. Dat strookt niet met de solidariteit die voor Nederlanders juist heel normaal is. Dat gevoel van solidariteit zit ons namelijk in de genen.
We zijn één land, maar een verdeeld volk. Steeds meer leven we in gescheiden werelden. Wie in een arm gezin geboren wordt heeft steeds meer kans arm te blijven. De toegang tot goede zorg wordt duur betaald. Onze kinderen beginnen straks na hun studie het werkende leven met een forse schuld, zij staan vanaf het begin op achterstand. Ons belastingstelsel vergroot die ongelijkheid verder, de grootste vermogens worden amper belast, gewone werknemers juist buitensporig veel.
Natuurlijk. Er zullen altijd verschillen zijn. Dat houdt het leven spannend en maakt onze samenleving vitaal. Maar de extreme ongelijkheid die we nu meemaken schiet veel mensen in het verkeerde keelgat. Het is niet uit te leggen dat de drie rijkste Nederlanders meer bezitten dan de helft van alle Nederlanders bij elkaar. Het is onaanvaardbaar dat door de groeiende ongelijkheid ook de verschillen in gezondheid, kansen, geluk en levensverwachting steeds groter worden. Als toegang tot zorg, werk en onderwijs afhankelijk wordt van de dikte van je portemonnee dan wordt een deel van Nederland een eerlijke kans ontnomen.
De discussie over ongelijkheid is niet zo ingewikkeld. Wij kunnen er samen voor zorgen dat de gescheiden werelden waarin we leven een stukje dichter bij elkaar komen. Dat kan door de lasten van lage- en middeninkomens te verlagen en die van de allerrijksten iets te verhogen. Zo pakken we de extremen aan: dan hoeven 400.000 kinderen niet op te groeien in armoede en krijgen middeninkomens meer te besteden.
Van wat minder ongelijkheid worden we allemaal beter. Want in ons land is er genoeg voor iedereen.
Van links tot rechts is er grote steun voor het SP-plan voor een publieke basisverzekering. 60% van de Nederlanders steunt dit plan, zo onderzocht Maurice de Hond. Mensen willen af van de verspilling van zorggeld en de macht breken van de verzekeraars die bepalen óf en waar u nog zorg krijgt.
Concurrentie in de zorg levert precies het omgekeerde op van wat we willen. In de Volkskrant vandaag lezen we over een goed initiatief voor hartpatiënten. Zij kunnen nu thuis gebruik maken van apparatuur om hun gewicht, bloeddruk en hartritme te controleren.
De arts kan vanuit het ziekenhuis precies in de gaten houden hoe het met hen gaat. Patiënten hoeven niet iedere drie maanden naar het ziekenhuis, er zijn minder onnodige ziekenhuisopnames en de arts ziet direct welke patiënt extra medicijnen of een andere behandeling nodig heeft. Dankzij deze innovatie zijn patiënten beter af, worden de zorgkosten lager en gaat de kwaliteit van de zorg omhoog.
Toch zijn ziekenhuizen nog niet enthousiast. Die worden in dit systeem afgerekend op het aantal handelingen dat ze uitvoeren. Een patiënt die thuis zijn controle doet is dan niet fijn: dat scheelt namelijk inkomsten voor het ziekenhuis. Het kabinet dwingt de ziekenhuizen om omzet te draaien: hoe zieker de patiënt, hoe hoger de omzet voor het ziekenhuis.
Politici die roepen dat de zorg ‘onbetaalbaar’ wordt, houden zelf dit systeem vol verspilling en concurrentie in stand. Ik ben blij en trots dat Nederland massaal ons voorstel steunt om de marktwerking tussen zorgverzekeraars en de concurrentie tussen zorginstellingen te stoppen. Het is een steun in de rug voor al die werknemers in de zorg die willen werken aan betere zorg en niet aan meer rendement.
haastige spoed is zelden goed Appie.
BeantwoordenVerwijderenMaar kan het kwaad,
Verwijderenom met gezwinde spoed,
niet die van een haas,
maar bijvoorbeeld die van een konijn,
ergens vliegensvlug,
als de raven,
voor mijn part als de kippen,
toch haasje repje bij te zijn?
ER IS GENOEG VOOR IEDEREEN
BeantwoordenVerwijderenGelijke kansen en eerlijk delen
Nederland is een mooi en rijk land. Met verschillende mensen, maar ook met grote verschillen. Voor mij is het belangrijk dat we aan een samenleving werken waar iedereen gelijke kansen heeft. Niet omdat alle mensen hetzelfde moeten zijn, maar wel omdat álle Nederlanders recht hebben op loon naar werken en een eerlijke kans om het beste van het leven te maken.
Dat vraagt om politiek die niet wegkijkt van grote verschillen, maar juist om politiek die deze verschillen wil aanpakken.
Twee op drie Nederlanders vinden het logisch dat miljonairs wat extra belasting betalen zodat de lasten voor lage- en middeninkomens omlaag kunnen. Voor hen is het heel logisch dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Zij vinden het juist onlogisch dat de belasting op grote vermogens en grote winsten steeds verlaagd is. Dat strookt niet met de solidariteit die voor Nederlanders juist heel normaal is. Dat gevoel van solidariteit zit ons namelijk in de genen.
We zijn één land, maar een verdeeld volk. Steeds meer leven we in gescheiden werelden. Wie in een arm gezin geboren wordt heeft steeds meer kans arm te blijven. De toegang tot goede zorg wordt duur betaald. Onze kinderen beginnen straks na hun studie het werkende leven met een forse schuld, zij staan vanaf het begin op achterstand. Ons belastingstelsel vergroot die ongelijkheid verder, de grootste vermogens worden amper belast, gewone werknemers juist buitensporig veel.
Natuurlijk. Er zullen altijd verschillen zijn. Dat houdt het leven spannend en maakt onze samenleving vitaal. Maar de extreme ongelijkheid die we nu meemaken schiet veel mensen in het verkeerde keelgat. Het is niet uit te leggen dat de drie rijkste Nederlanders meer bezitten dan de helft van alle Nederlanders bij elkaar. Het is onaanvaardbaar dat door de groeiende ongelijkheid ook de verschillen in gezondheid, kansen, geluk en levensverwachting steeds groter worden. Als toegang tot zorg, werk en onderwijs afhankelijk wordt van de dikte van je portemonnee dan wordt een deel van Nederland een eerlijke kans ontnomen.
De discussie over ongelijkheid is niet zo ingewikkeld. Wij kunnen er samen voor zorgen dat de gescheiden werelden waarin we leven een stukje dichter bij elkaar komen. Dat kan door de lasten van lage- en middeninkomens te verlagen en die van de allerrijksten iets te verhogen. Zo pakken we de extremen aan: dan hoeven 400.000 kinderen niet op te groeien in armoede en krijgen middeninkomens meer te besteden.
Van wat minder ongelijkheid worden we allemaal beter. Want in ons land is er genoeg voor iedereen.
Emile Roemer
Toch vind ik het een vreemd gevoel om niet te beginnen met Goedemorgen Wim......
VerwijderenGoedemorgen voor alle klanten inclusief Appie :-).
Ik zal mijn leven verbeteren Ceer!
Verwijderenklanten incl Appie... (niet alleen voor Ceer)
VerwijderenBeste ...........,
BeantwoordenVerwijderenVan links tot rechts is er grote steun voor het SP-plan voor een publieke basisverzekering. 60% van de Nederlanders steunt dit plan, zo onderzocht Maurice de Hond. Mensen willen af van de verspilling van zorggeld en de macht breken van de verzekeraars die bepalen óf en waar u nog zorg krijgt.
Concurrentie in de zorg levert precies het omgekeerde op van wat we willen. In de Volkskrant vandaag lezen we over een goed initiatief voor hartpatiënten. Zij kunnen nu thuis gebruik maken van apparatuur om hun gewicht, bloeddruk en hartritme te controleren.
De arts kan vanuit het ziekenhuis precies in de gaten houden hoe het met hen gaat. Patiënten hoeven niet iedere drie maanden naar het ziekenhuis, er zijn minder onnodige ziekenhuisopnames en de arts ziet direct welke patiënt extra medicijnen of een andere behandeling nodig heeft. Dankzij deze innovatie zijn patiënten beter af, worden de zorgkosten lager en gaat de kwaliteit van de zorg omhoog.
Toch zijn ziekenhuizen nog niet enthousiast. Die worden in dit systeem afgerekend op het aantal handelingen dat ze uitvoeren. Een patiënt die thuis zijn controle doet is dan niet fijn: dat scheelt namelijk inkomsten voor het ziekenhuis. Het kabinet dwingt de ziekenhuizen om omzet te draaien: hoe zieker de patiënt, hoe hoger de omzet voor het ziekenhuis.
Politici die roepen dat de zorg ‘onbetaalbaar’ wordt, houden zelf dit systeem vol verspilling en concurrentie in stand. Ik ben blij en trots dat Nederland massaal ons voorstel steunt om de marktwerking tussen zorgverzekeraars en de concurrentie tussen zorginstellingen te stoppen. Het is een steun in de rug voor al die werknemers in de zorg die willen werken aan betere zorg en niet aan meer rendement.
Emile Roemer